‘Elastieken familie. Er is hier altijd ruimte voor een kind’

Het is vrijdagavond en bij Patricia (60) en Mike (64) stroomt de huiskamer vol met kinderen, kleinkinderen en pleegkinderen. Ze maken muziek en dansen.

Terwijl Mike achter de pannen het Surinaamse gerecht moksi alesi en Surinaamse soepen staat te bereiden wordt de muziek harder gezet. De twee Somalische pleegkinderen Riyan en Amien en de Surinaamse Amalia dansen vrolijk de kamer rond. Hondje Doggy dartelt er vrolijk tussendoor. ‘Er is hier altijd ruimte voor een kind’, zegt Patricia. ‘Samen met onze eigen drie volwassen kinderen en acht kleinkinderen zijn we een soort elastieken familie. Een familie die altijd opgerekt kan worden. Iedere vrijdagavond komen we bij elkaar. We zijn dan een huis vol verschillende culturen en geloven.’

Riyan speelt nog maar een jaar piano en laat horen hoe goed dat al klinkt. Na het eten en dansen wordt de pianokruk in het midden van de kamer gezet. Ga je daarop zitten, dan mag jij iets vertellen. En dat kan echt van alles zijn. Bijvoorbeeld over hoe het met je gaat, een herinnering of een ander verhaal dat je graag wil delen. Riyan vertelt glimmend van trots dat ze met haar 13 jaar (!) binnenkort wetenschapslessen aan de Universiteit van Amsterdam gaat volgen. Maar ook de oorlog in Oekraïne komt voorbij. Iedereen, zelfs de allerkleinste, krijgt de ruimte om te vertellen wat ze hierbij voelen en hiervan vinden. Iedereen luistert en stelt vragen.

‘We voelen ons allemaal veilig om ons verhaal te delen. We geven onszelf echt bloot’, vervolgt Patricia. ‘Op zulke avonden droom ik over een eigen zorgboerderij, ergens in de buurt van Amsterdam Zuidoost, waar ik zorg kan bieden aan nog veel meer kinderen.’