Verhalen vertellen ons waar we vandaan komen en wie we zijn. Ze geven betekenis aan de gebeurtenissen die we meemaken. Het leven van pleegkinderen verloopt vaak rommelig. Ze weten soms niet precies wat er in hun leven is gebeurd en waarom bepaalde besluiten zijn genomen. Gezinstherapeut Nathalie Schlattmann en orthopedagoog Samantha Regoli-Bakker bij Levvel leggen uit hoe verhalenmethoden pleegkinderen helpen om de juiste betekenis aan gebeurtenissen te geven om psychische problemen te voorkomen. Ook geven ze tips voor pleegouders.
William mag vanavond een tv-programma uitkiezen, maar zijn broertje Stevie pakt de afstandsbediening af en gaat erbovenop zitten. Ze krijgen ruzie en rollen over de bank. Dan komt hun vader binnen. Hij schreeuwt dat ze op moeten houden. Hij heeft hard gewerkt en is moe. Ook het avondeten van vandaag vindt hij maar niks. Kan hun moeder nou nooit eens iets fatsoenlijks koken? De irritatie tussen hun ouders neemt toe en als de broers ’s avonds in bed liggen loopt de ruzie voor de zoveelste keer uit op een handgemeen. De buren bellen de politie, de politie schakelt Veilig Thuis in. Die besluit dat William en Steve voorlopig naar hun oom en tante gaan.
‘Alleen vertellen is vaak niet genoeg. Woorden vervliegen’
Hun ouders krijgen hulp. William weet zeker dat als hij niet boos was geworden op zijn broertje, zijn vader niet geïrriteerd was geraakt en er geen ruzie was gekomen. Hij voelt zich heel slecht. Blijkbaar kunnen zijn ouders pas lief zijn voor elkaar, als hij niet thuis woont. William groeit op tot een jongeman die zich snel schuldig voelt. Hij betrekt veel op zichzelf, voelt zich vaak aangevallen en heeft een laag zelfbeeld. Hij begrijpt eigenlijk niet waarom iemand een relatie met hem zou willen. Veel relaties lopen daarom spaak. Daar wordt hij verdrietig en depressief van. Ook voelt hij zich vaak eenzaam.
Wat als iemand William direct duidelijk had kunnen maken dat de ruzie tussen zijn ouders niets met hem te maken had? En dat hij voor zijn eigen veiligheid is weggehaald? Hoe zou hij zich ontwikkeld hebben als iemand hem op een effectieve manier had geholpen de juiste betekenis te geven aan deze ingrijpende gebeurtenissen? Dat is wat preventieve verhalenmethoden beogen.
Woorden geven
Gezinstherapeut Nathalie Schlattmann van Levvel is gespecialiseerd in het werken met getraumatiseerde kinderen en in verhalenmethoden. ‘In therapie zie ik vaak dat traumaklachten kinderen voortkomen uit de betekenis die kinderen aan gebeurtenissen in hun jeugd geven. Met verhalenmethoden geven we kinderen op verschillende manieren woorden aan wat hun is overkomen of gaat overkomen. Zo voorkom je dat een kind zichzelf onnodig de schuld geeft van gebeurtenissen.’ Want dat is wat kinderen doen als volwassenen hen geen context geven bij ingrijpende gebeurtenissen. ‘Dat is overigens gezond gedrag’, vertelt orthopedagoog Samantha Regoli-Bakker, die ook veel met verhalenmethoden voor pleegkinderen werkt. ‘Jonge kinderen zijn simpelweg nog niet in staat om zich in de ander te verplaatsen. De wereld draait om hen en wat er gebeurt betrekken zij op zichzelf.’ Het is aan volwassenen om kinderen te helpen met de juiste interpretatie van gebeurtenissen. Juist als het om ingrijpende situaties gaat.
Mijn schuld
Therapeuten noemen de ‘verkeerde’ interpretaties die kinderen geven aan gebeurtenissen disfunctionele betekenissen. Het zijn aannames die hen op korte en lange termijn belemmeren in hun functioneren. Voorbeelden van disfunctionele betekenissen die Nathalie en Samantha veel tegenkomen zijn: ‘Ik ben een slecht kind. Ik heb niet goed genoeg voor mama gezorgd toen ze een alcoholprobleem had.’ Of zoals William: ‘Het is mijn schuld dat papa en mama ruzie hadden en dat ik én mijn broertje nu niet thuis kunnen wonen.’ De gevolgen daarvan zien Nathalie en Samantha dagelijks in hun praktijk. ‘Traumaklachten, een laag zelfbeeld, eenzaamheid, depressie en andere psychische klachten.’ Beiden pleiten voor openheid en eerlijkheid, in de taal van het kind, ook al is dat soms moeilijk. Gelukkig kunnen hulpverleners daarbij helpen. Nathalie: ‘Met een preventieve verhalenmethoden probeer je de betekenis van een gebeurtenis zo snel mogelijk functioneel te maken. Zoals: ‘Papa en mama hadden ruzie. Dat had niets met mij te maken. Zij moeten leren om hun problemen op te lossen.’
‘Hoe zou hij zich ontwikkeld hebben?’
Simpele tekeningen
Een van die preventieve methoden is Immediate Story, een kort verhaal dat bestaat uit vier simpele tekeningen met daarbij vier korte tekstjes. Het verhaal vertelt feitelijk wat er is gebeurd of gaat gebeuren, waar het kind naartoe gaat, wanneer het zijn ouders weer gaat zien en welke afspraken de volwassenen gemaakt hebben. De tekeningen zijn niet meer dan poppetjes met armen en benen als stokjes, een huis dat uit drie lijnen bestaat. De hulpverlener maakt het en leest het voor aan het kind, het liefst met ouders erbij. Het verhaal helpt om kinderen en ouders woorden te geven. Samantha: ‘Alleen vertellen is vaak niet genoeg. Woorden vervliegen. Ik onthoud zelf ook niks als ik gestrest ben. De combinatie van woorden en simpele plaatjes maakt dat het goed werkt. Het kind krijgt het verhaal mee, zodat het het later nog eens kan lezen en bekijken. Het verhaal is eigendom van het kind.’ Een andere methode is Words & Pictures, die hulpverleners inzetten wanneer er een veiligheidsplan gemaakt wordt. Met dezelfde simpele tekeningen en korte teksten wordt aan het kind verteld wat er precies is gebeurd en welke zorgen er zijn. Ook staat erin wie van de situatie op de hoogte zijn – een oom en tante, een juf misschien – en hoe zij betrokken zijn. Samantha: ‘Het helpt als anderen op de hoogte zijn van mishandeling of huiselijk geweld. Het wordt minder spannend om erover te praten. En het kind weet: er zijn mensen die op me letten. Dat voelt veiliger dan wanneer de deur gesloten blijft en niemand er vanaf weet. Want dan is het kind aan zet. En een kind kan dit niet oplossen.’
Samantha: ‘Ik zou willen dat ieder pleegkind bij de uithuisplaatsing een Immediate Story krijgt. Om zo die betekenis zo snel mogelijk te laten kloppen, niet pas op het moment dat het kind psychische klachten heeft.’ Ook bij een overplaatsing naar een ander pleeggezin. Nathalie: ‘Een kind denkt al snel: het is mijn schuld dat mijn pleegvader hartproblemen kreeg en daarom moet ik naar een ander gezin.’ Nee: ‘Je pleegvader had altijd al hartproblemen. Daar kun jij niets aan doen. Hij had ook veel zorgen op zijn werk, daardoor had hij zoveel aan zijn hoofd, dat hij jou niet meer goed kon helpen.’
Levensverhaal
Een derde verhalenmethode is het schrijven van een levensverhaal. Hierin worden alle belangrijke gebeurtenissen in het leven beschreven. Samantha maakt regelmatig levensverhalen voor of met kinderen. ‘We beginnen voor de geboorte, op het moment waarop papa en mama elkaar hebben leren kennen. Ik interview ouders, pleegouders, het kind en andere naasten. Uit die interviews schrijf ik een levensverhaal, waarin minstens zoveel aandacht is voor de positieve gebeurtenissen als de negatieve.’ Van kinderen die verschillende ingrijpende gebeurtenissen hebben meegemaakt is de geschiedenis vaak gefragmenteerd. Ze herinneren zich flarden, en dat zorgt voor onrust. Het levensverhaal neemt die onrust weg, en helpt ze bij de ontwikkeling van hun identiteit. Wie ben ik en waar kom ik vandaan? Het levensverhaal biedt kinderen een chronologisch overzicht van hun leven, en geeft opnieuw betekenis aan gebeurtenissen. Bij kinderen die vaak van opvoeder wisselen is soms niemand die hun hele geschiedenis kent. Ook dat geeft een kind een onveilig gevoel. Door samen met bijvoorbeeld de pleegouder het levensverhaal te maken of samen te lezen, leert de pleegouder de geschiedenis van het kind kennen en kan het bepaald gedrag beter plaatsen. Het pleegkind krijgt een veilig gevoel als iemand zijn hele geschiedenis kent. Het levensverhaal is nooit af en kan telkens weer aangevuld worden.
‘Wie ben ik en waar kom ik vandaan?’
Nathalie en Samantha begrijpen dat volwassenen soms de neiging hebben om informatie weg te houden. Moeten we kinderen niet beschermen? Nathalie is daar helder over. ‘Nee, want het kind voelt het aan. Als we niets vertellen, leggen ze de schuld bij zichzelf.’ Samantha: ‘Er zijn helaas nog steeds kinderen die niet weten waarom hun moeder zes jaar geleden uit hun leven verdween, bijvoorbeeld omdat ze in de gevangenis zat. Ik denk dat het ons eigen ongemak is om moeilijke dingen mede te delen aan kinderen. Het gebeurt helaas nog vaak dat mensen de overtuiging hebben: ‘het verleden is het verleden en het heden is het heden.’ Dat zegt vooral iets over hoe ze zelf omgaan met die gevoelens. Maar als wij niet over gevoelens en moeilijke situaties praten, hoe kunnen we dan verwachten dat een kind dat doet als het ergens mee zit? Wij moeten het voorbeeld geven.
Pleegkinderen hebben vaak te maken gehad met volwassenen die door hun eigen problemen niet betrouwbaar waren. En wie ben je als de mensen om je heen je niet in vertrouwen nemen? Het kind is het waard om de echte informatie te horen en meegenomen te worden in besluiten, ook als die moeilijk zijn.’ Ook voor ouders kan het moeilijk zijn om dingen op papier te zetten die ze liever vergeten. Toch heeft Samantha nog nooit meegemaakt dat ouders niet mee wilden werken. ‘Zij hebben geen kind op de wereld gezet om het door anderen op te laten voeden. Veel ouders willen dat ook meegeven, het levensverhaal biedt de mogelijkheid om aan het kind te vertellen: ik heb het anders gewild. Het is van grote waarde als een ouder een keer goed zijn verhaal kan uitdragen.’
