Eerder schreef Lyona Rose (33) het boek ‘Ik ben een pleegkind, en nu?’, een handleiding voor pleegkinderen. Haar nieuwste boek ‘Hartenkind’ is nét verschenen. Thuismakers belde met Lyona over haar nieuwe boek, geïnspireerd op haar eigen jeugd als pleegkind.
Waarom heb je Hartenkind geschreven?
‘Toen ik drie jaar was ben ik in een pleeggezin gekomen. Hoewel het een fijne plek was en het goed met je ging, voelde ik me ook vaak alleen. Als pleegkind word je vaak geconfronteerd met het feit dat je anders bent. Kinderen die aan je vragen van wie je het meest houdt, van je eigen ouders of van je pleegouders. Vader- en moederdag op school, wanneer de andere kinderen in de klas ‘gewoon’ voor hun vader een tekening maken. Of wanneer je wordt voorgelezen. Alle boeken leken voor mij over ‘normale gezinnen’ te gaan, niemand was zoals ik. Hartenkind moet daar voor pleegkinderen van nu verandering in brengen.’
Lazen je pleegouders jou voor?
‘Ja, mijn pleegmoeder, voordat ik ging slapen. Ze kwam dan gezellig naast me liggen. Ik weet nog dat ik het een fijn moment vond, maar dat het me ook altijd een beetje verdrietig maakte. Toen ik zo klein was kon ik er nog geen woorden aan geven, maar nu weet ik dat het komt omdat de verhalen in boeken vaak gaan om gezinnen met biologische ouders, waar opa en oma langskomen en het gezellig is. Het gaf mij het gevoel niet helemaal bij de normale kinderen te horen.’
Waar gaat Hartenkind over?
‘Het gaat over Daan. Hij woont in een pleeggezin en maakt van alles mee wat ik ook meemaakte. Zijn pleegmoeder wordt zwanger en hij vraagt zich af waarom hij niet uit haar buik komt en of ze misschien meer van de baby gaat houden dan van hem, bijvoorbeeld. Ieder hoofdstuk behandelt een ander thema. De vragen die ik zelf als kind had, worden er in beschreven.’
Het verschijnt vlak voor de feestdagen. Hoe waren die voor jou?
‘Ik vierde het als kind met mijn pleegouders. Het was gezellig, maar ik voelde ook altijd een soort leegte. Dan dacht ik aan mijn eigen ouders en vroeg ik me af of zij het wel fijn hadden, of ze ook wel lekkers te eten kregen. Als pleegkind zit je vaak in zo’n loyaliteitsconflict. Ik hoop dat Hartenkind kleine kinderen laat voelen dat ze niet alleen zijn in deze gevoelens. Wat ik wil zeggen is: je bent niet alleen, er zijn meer kinderen zoals jij en alles komt goed.’
