Pleegzorgwerkers maken van alles mee en geen dag is hetzelfde. Hoe kijken zij naar de wereld van pleegzorg? Evrim (49) begeleidt sinds een jaar pleeggezinnen bij Levvel. Ze werkte hiervoor als gezinsbegeleider en heeft ook ‘op de groep’ gestaan.
‘Mijn ouders zijn Turks, ik ben geboren en getogen in Amsterdam. Mijn drie zussen en ik zijn opgegroeid in een hecht gezin. Ik besef me dat dit voor veel mensen niet vanzelfsprekend is. Kinderen zijn voor mij de basis én mijn uitgangspunt. Dat onbevangene vind ik prachtig. ‘Je bent de zoveelste hulpverlener’, hoor ik soms van ouders. Ik besef me dat dit heel vervelend is. Door goed te luisteren, hun gevoelens te erkennen en begrip te tonen, hoop ik hun weerstand te doorbreken.
Het valt me op dat er in Amsterdam Nieuw-West veel gezinnen met een niet-westerse culturele achtergrond wonen die niet goed begrijpen waar pleegzorg voor staat. Als er iets is, los je dat toch met elkaar op? Dit speelde mee in mijn beslissing iets voor pleegzorg te willen betekenen, en als ‘verbinder’ aan mensen die het niet begrijpen, uitleggen wat pleegzorg is.
Ik vind het fijn dat ik in een divers team werk: mannen en vrouwen, ervaren en onervaren met uiteenlopende achtergronden: Turks, Marokkaans, Surinaams, Antilliaans en Nederlands. Ik houd van variatie en dat spreekt mij aan in pleegzorg: je gaat de samenwerking aan met pleegouders,
eigen ouders en kinderen, het zogenaamde ‘systemisch werken’. Er komt veel op me af. Maar ik kan wel wat druk hebben, ik houd er wel van, het moet voor mij vooral niet te eentonig zijn. Ik zeg altijd: als je een divers beroep wil met veel afwisseling, kies voor pleegzorg! Ik ben bij Levvel gestart in coronatijd en ondanks de beperkingen ben ik tevreden. Ik kan gezinnen bezoeken en het inwerken was op gepaste afstand, op kantoor. Ik krijg energie van sparren en delen.
Soms kom ik pittige situaties tegen, maar daarin ervaar ik veel steun van mijn team. Maar soms grijpt iets me echt aan. De driejarige Thijmen woonde al anderhalf jaar bij zijn crisispleegouders. Door wisselingen van hulpverleners bij Jeugdbescherming, ging hij veel later terug naar zijn moeder dan de bedoeling was. Met pleegmoeder, een nieuwe jeugdbeschermer en mijn team hebben we er keihard aan gewerkt. Het is goed gekomen, maar zijn moeder heeft er heel veel last van gehad. Mede doordat zijn pleegouders een kei in samenwerken zijn, kon Thijmen met kerst alsnog terug naar zijn moeder. En behalve zijn eigen moeder, heeft hij nu ook een pleegoma en pleegopa. Daar gaat hij elk weekend gaat logeren en ook in de vakanties is hij welkom. Deze pleegouders zijn echt voor Thijmen en zijn moeder gegaan: heel knap vind ik dat. Ze hebben veel contact, delen foto’s met zijn moeder en ze komt binnenkort bij hun eten: dan heb je toch het ultieme doel bereikt?’
