Tashavella kwam op haar zestiende in haar eentje vanuit Suriname terug naar Nederland. Ze woonde bij haar tante, werkte hard en zorgde dat ze financieel onafhankelijk werd. Nu, vier jaar later, heeft ze een baan, een eigen woning en volgt ze de opleiding Social Work. Van het geld dat ze overhoudt, stuurt ze een deel naar haar moeder, samen met een doos boodschappen.
Waar ben je opgegroeid?
‘Ik ben geboren in Goirle. Toen mijn ouders uit elkaar gingen, verhuisde ik met mijn moeder naar Rotterdam. Daarna zijn we nog drie keer verhuisd. Op mijn elfde – ik had net mijn middelbare school gekozen – zei mijn moeder: ‘Tash, we gaan naar Su.’ Naar Suriname dus. Ze kon hier niet aarden. Dat was heel moeilijk en een big switch. ‘De eerste tijd in Suriname heb ik elke dag gehuild. Ik moest groep acht opnieuw doen en bleef twee keer zitten in de eerste klas van de middelbare. Na vier jaar was ik daar nog steeds niet gelukkig. Maar ik wist ook dat mijn moeder niet terug wilde. Toen heeft familie geld bij elkaar gelegd en mij terug naar Nederland gehaald. Op mijn zestiende woonde ik in Purmerend, bij een aangetrouwde tante.’
‘Ik ben er trots op dat ik mijn moeder kan helpen’
Je kwam alleen naar Nederland, hoe was dat voor je?
‘Moeilijk. Ik kon het niet goed vinden met de andere kinderen in huis. Al snel besloot ik: ik trek mijn eigen plan. Ik wil niet afhankelijk zijn van mijn familie. Ik solliciteerde bij een supermarkt en deed een toelatingstest voor het MBO. Ik haalde binnen vijf maanden niveau één en binnen anderhalf jaar niveau twee. Toen heb ik me gewoon ingeschreven voor de opleiding Social Work. Ik heb altijd volle dagen gehad. Ik zat op school, liep stage, of ik werkte. Alleen op zaterdagochtend speelde ik voetbal. Ondertussen wilde ik graag een plek voor mezelf. Daar ben ik met mijn pleegzorgbegeleider Hanni aan gaan werken. Eind december 2020, op de verjaardag van mijn moeder, werd ik gebeld dat ik een begeleide woning kreeg bij Casa 24. Dat was superfijn! Afgelopen lente solliciteerde ik bij de KLM en daar werd ik aangenomen. Dat verdiende een stuk beter. Bij Casa 24 deed ik erg mijn best om alle huishoudelijke taken goed te doen. Ik kreeg een positieve evaluatie, en daardoor urgentie voor een eigen woonruimte. Twee maanden geleden werd ik gebeld: ‘Er is een woning voor je!’ Ik was flabbergasted. Een rijtjeshuis, met een woonkamer, slaapkamer, keuken en badkamer, helemaal voor mezelf!’
Hoe zien je dagen er nu uit?
‘Vol. Ik ga iedere dag naar school. Op maandag, dinsdag en woensdag werk ik bij de KLM. Daarnast loop ik na school stage bij DOCK (welzijnsorganisatie, red). In het weekend werk ik ook. Afgelopen zomer had ik eindelijk vakantie. Ik had geld gespaard en heb mijn moeder als verrassing opgezocht. Het was een heerlijke tijd. We hebben gezwommen, boodschappen gedaan. Hele gewone dingen. Sinds ik terug ben mis ik haar heel erg. We bellen elke dag.’
Hoe gaat het met de liefde?
‘Ik val op vrouwen. Ik weet al sinds mijn elfde dat ik op meisjes val. Op mijn vijftiende durfde ik het aan mijn moeder te vertellen. Maar ze had al lang gezien dat ik nooit een meisje-meisje was. Ik vroeg: ‘Vindt u het niet erg?’ Ze zei: ‘Nee, zolang je maar gelukkig bent, dan ben ik ook gelukkig.’ Dat er familieleden zijn die er problemen mee hebben, maakt me niet uit. Mijn moeder accepteert het, daar gaat het om.’
‘Ik heb een eigen huis, geen schulden, nada, noppes’
Waar ben je zelf het meest trots op?
‘Mijn doorzettingsvermogen. Ik heb een eigen huis, geen schulden, nada, noppes. Ik betaal eerst de dingen die ik moet betalen, huur, gas, water, licht, telefoon. Dan stuur ik een deel naar mijn moeder, en vaak ook nog een doos met boodschappen. Van wat er over is doe ik leuke dingen. Ik ben er trots op dat ik mijn moeder financieel kan helpen. Dat stond altijd op mijn checklist. Net zoals dat ik voor mijn 21e mijn rijbewijs wil halen en een auto wil kopen. En natuurlijk mijn diploma halen. Want mijn moeder zei altijd: ‘je diploma is je eerste man of vrouw.’
Wat wil je andere jongeren meegeven?
‘Geloof in jezelf. Bewandel je eigen pad. En spaar, voor als je het huis uit gaat! Want als je wordt gebeld dat er een huis is, moet je klaar staan om de kans te kunnen grijpen. Er zijn best momenten waarop ik denk: het wordt me allemaal te veel. Bijvoorbeeld toen ik terugkwam van de vakantie in Suriname was ik erg emotioneel. Ik moest weer terug naar de echte wereld, naar school, werk.
Wat helpt je op die momenten?
‘Ik ken veel mensen van twintig die nog bij hun ouders wonen. Of nog afhankelijk zijn van hun ouders. Het was niet altijd makkelijk, maar ik ben blij dat ik vanaf jongs af aan geleerd heb om op mezelf te zijn en te wonen. Die trots helpt me. Ik ben altijd rustig geweest, humble (bescheiden, red.). Ik had in het begin wel moeite om mijn verhaal te vertellen aan anderen. Zoals dit interview. Toen ik gevraagd werd dacht ik: hè, waarom ik? Maar later dacht ik, ja, het is een mooi verhaal om te vertellen, dat ik op zo’n jonge leeftijd toch best ver ben gekomen. Zonder hulp van anderen.’
