Eens in de drie weken is Mees, de 13-jarige zoon van Marit en Bernard, een weekend bij zijn bonuspapa’s Robert en Gerhart. De hulp van deze pleegvaders is voor moeder Marit onmisbaar. ‘Al zou het moeten, we willen nooit stoppen met pleegzorg.’
Eigenlijk merkte Marit het al tijdens de zwangerschap: dit is anders dan bij de twee meiden, en niet alleen omdat het een jongetje is. Nadat Mees drie maanden te vroeg werd geboren, gingen ze samen een lastige tijd in. Mees was een huilbaby en at slecht. Als peuter werd hij tegendraads en kreeg hij woedeaanvallen. Marit: ‘Dat was heel pittig. Ik haalde alles uit de kast, maar niets leek te werken.’
Hulpverlening
’Al snel werd ADHD bij Mees vastgesteld. De situatie was zo onhoudbaar dat er, ondanks zijn jonge leeftijd, gestart werd met medicatie. Maar in groep drie ging toch mis. Mees liep vast door alles wat er van hem werd gevraagd: hij werd gepest en kon zijn plek niet vinden. Marit: ‘Ik kon het op een gegeven moment niet meer aan en raakte volledig overspannen. Met als gevolg dat ik psychotisch raakte. Een crisissituatie dus. Hulpverlening werd ingeschakeld.
Het besef dat ik het niet alleen kon, was een van de moeilijkste momenten in mijn leven. Nu weet ik dat de hulp die we toen gevraagd en aangenomen hebben een van de sterkste en mooiste dingen is geweest die we ooit hebben kunnen doen. Hadden we op dat moment de hulpverlening niet gehad, dan waren we als gezin uit elkaar gevallen.’
Pleegvaders
Om de thuissituatie met Mees en Marit te ontlasten, gaat het balletje van pleegzorg rollen. Moeder en zoon hebben zo’n sterke wisselwerking op elkaar, dat als het niet goed gaat met hem, het ook niet goed gaat met haar en andersom. Als Mees zeven jaar is gaat hij voor het eerst naar een weekendpleeggezin. Al snel komen dan ook zijn huidige pleegvaders Robert en Gerhart in beeld.
De samenwerking met Robert en Gerhart in de zorg voor Mees gaat heel erg goed. Marit: ‘Sommige dingen zijn gewoon ‘meant to be’. Als we hen niet hadden gehad, dan waren we verloren geweest. In het begin is het lastig dat iemand anders voor jou kind gaat zorgen. Je bent bang dat hij het daar leuker heeft dan thuis. Maar inmiddels voelt het als een verrijking dat we mensen om ons heen hebben die net zo van ons kind houden als wij. Inmiddels zien ze Mees echt als hun eigen kind. Hij heeft gewoon twee bonuspapa’s. Al zouden we nu moeten stoppen met pleegzorg, we zouden het niet willen.’
Thuis meer rust
Inmiddels is Mees 13 jaar. Iedere drie weken is hij een weekend bij zijn pleegvaders. Marit: ‘Als Mees bij Robert en Gerhart is, kunnen wij de structuur die we thuis hebben voor Mees even lekker laten gaan. Dan bestellen we spontaan pizza, of eten we lekker wat later. Heerlijk. We hebben thuis nu meer rust.’
En die rust is voor Marit en haar gezin heel belangrijk. Vooral voor dochter Rosalie die door een chronische ziekte veel thuis is en rust en stilte nodig heeft, ‘Nou, ga dát maar eens fixen met een ADHD’er erbij,’ lacht Marit ‘Naast de een-op-een aandacht van zijn pleegvaders, waar Mees heel blij van wordt, is het opgroeien in een niet-standaard gezin waardevol. Mees beseft zo nog meer dat het oké is wie je bent, dat iedereen er mag zijn en dat je altijd liefde waard bent. Dat is fantastisch toch!’
