Pleegouders Linda en haar man Richard (45) hebben, naast hun twee kinderen Mick (12) en Milan (14) en
pleegzoon Ishak (7), nu ook tijdelijk baby Mohammed (11 maanden) in huis. De keuze om crisisopvang te doen was echt een gezinsbesluit. Linda: ‘Ondanks de nieuwe situatie gaat ons leven zoals altijd gewoon door.’
Linda: ‘Toen we besloten crisispleegzorg te gaan doen, wist ik dat dit iets zou betekenen voor ons hele gezin. Mijn drijfveer was duidelijk: er is echt een grote behoefte aan crisispleegouders, en ik wilde graag
helpen. Mijn man en ik hebben hier veel over gesproken. Ishak, ons pleegzoon, woont al zeven jaar bij
ons en heeft door een vorm van FAS (Foetaal Alcoholsyndroom) speciale zorg nodig. Nu het beter met hem gaat, is er meer ruimte voor een extra kindje. We wisten dat de komst van een pleegkind, zeker een
kindje in crisis, best wat emoties en veranderingen met zich mee zou brengen – ook voor onze eigen
kinderen. Daarom hebben we ze er vanaf het begin bij betrokken.
Dit past het best bij ons
Voordat we ons aanmeldden, vroeg ik mijn kinderen wat zij ervan vonden. Hun mening was belangrijk voor mij. Ze gaven meteen aan dat ze het wel leuk vonden. Maar dat ze liever een wat ouder pleegkind hadden, iemand met wie ze konden praten en spelen. Maar dat bleek praktisch wat lastiger, vooral door ruimtegebrek. En een ouder kind heeft vaak ook een grotere rugzak. Dat zou betekenen dat ik waarschijnlijk minder tijd voor de andere kinderen zou hebben dan met een kleiner kind, dat overal gemakkelijk in meegaat. Een jonger kind paste beter in onze situatie, en hoewel het idee van een baby
even wennen was, stond iedereen er gelukkig helemaal achter.
Even schakelen
Als moeder van drie kinderen had ik al wat ervaring met pleegzorg. Toch voelde het ineens heel anders toen we ook crisisopvang gingen doen. Ishak is al zeven jaren bij ons en de kinderen zien Ishak ook als hun eigen broertje. Maar toen we op een vrijdagmiddag ineens een telefoontje kregen met de
vraag of we een crisisbaby konden opvangen, wist ik dat dit een heel nieuwe uitdaging zou worden. Het ging ontzettend snel. Een paar uur na dat telefoontje hadden we een baby in huis, met alleen wat kleertjes en een flesje. Hij was net uithuisgeplaatst. Mijn oudste zoon kwam net uit school toen de baby werd gebracht, dus het was voor iedereen even schakelen – want die ochtend hadden we nog geen idee dat er een baby zou zijn.
Niet alles op z’n kop
Ons hele gezin paste zich snel aan, en Mohammed werd opgenomen in onze routines. De kinderen hielpen: flesjes geven, speentjes aanreiken – het ging eigenlijk allemaal vanzelf. Onze kinderen zijn heel open over wat ze nodig hebben. Dat stimuleer ik ook.’
