‘Een vrije geest met een groot hart’

In haar zelfgebouwde ruimteschip in de Amsterdamse Vondelbunker voerde Eva afgelopen winter lange gesprekken met bezoekers over de ruimte, science fiction en het leven in lockdown. De beeldend kunstenaar koppelt daarbij een vrije geest aan een groot hart. Binnenkort gaat haar tweede crisispleegkindje terug naar zijn moeder. ‘We zitten in een periode van rouw.’

Jullie pleegzoontje gaat na ruim een jaar weer weg. Waarom noem je dit het Eurodisney scenario?
‘Het lijkt op een sprookje. Davy gaat terug naar zijn moeder. Ze heeft ontzettend hard haar best gedaan om haar leven weer op orde te krijgen. Ze heeft een baan en goede woonruimte gevonden en gaat nu weer voor hem zorgen, dat zie je natuurlijk graag. Tot zover de rationele kant, want wij gaan hem enorm missen. Het was voor mijn vriend Alex, onze dochter Ronja van elf en mijzelf een bijzondere, interessante en leerzame periode, waar nu weer een einde aan komt.’

Dat is helaas inherent aan het crisispleegouderschap. Toch bewust voor deze vorm gekozen?
‘Davy is ons tweede pleegkind. Toen Ronja zes was, hebben we voor anderhalf jaar Daniëlle in ons gezin opgenomen, destijds acht jaar. We besteden relatief veel tijd aan onze pleegkinderen en zetten daarvoor ons werk als beeldend kunstenaars opzij, nemen minder opdrachten aan. We vinden het heel leuk om Ronja en onze pleegkinderen mee te geven dat we bij alle facetten van hun dagelijks leven zijn betrokken. Zo zat Ronja ook op een ouderparticipatiecrèche. Voor onze pleegkinderen proberen we ook iets extra’s te doen wat ze van huis uit niet kennen, omdat hun ouders daar geen geld of tijd voor hebben, of geen weet van hebben door hun eigen opvoeding. Daniëlle had bijvoorbeeld nog nooit haar kinderpartijtje gevierd. Na zo’n relatief korte maar intensieve periode van crisispleegouderschap, is er dan weer tijd voor onze eigen ontwikkeling en werk.’

Dat klinkt best idealistisch. Nooit problemen ondervonden met jullie pleegkinderen?
‘Zeker wel. Van ontvoering vanaf het schoolplein van onze pleegdochter door haar eigen familie tot beschuldiging van mishandeling van onze pleegzoon door zijn vader. En alles daar tussenin. Maar ik heb geleerd dat ik het aankan. Wel zouden we graag meer contact hebben met andere pleegouders om dingen te delen, maar dat ligt om privacyredenen gevoelig. Er is nieuw initiatief: het platform pleegzorg.nl. We krijgen een beschadigd kind, een kind dat de wereld niet als zijn terrein ziet, dat een fundamenteel basisvertrouwen mist. Aan ons om in de tijd dat ze bij je zijn te dealen met hun problematiek en ze tegelijkertijd proberen iets mee te geven van onze kijk op de wereld. Wij vinden het een feest om hier te zijn, een avontuur.’

Waar raken de pleegouder en de kunstenaar elkaar?
‘Mijn potentieel als kunstenaar kan ik door mijn ervaringen als pleegouder nog beter inzetten, merk ik. Ik ga binnenkort een vuurtoren bouwen op het strand van Almere, net als bij het ruimteschip van gedoneerde materialen. Het moet het symbool worden van het kabbelende, maar goede leven dat af en toe oplicht.’

Vanwege privacy zijn de namen van Davy en Daniëlle gefingeerd.