Ayaan is columnist voor Thuismakers. Haar kinderen groeien op in een pleeggezin. Ayaan is actief in het participatieteam ‘t Hart.
Ik ben Ayaan en mijn kinderen wonen in een pleeggezin. Ik ben een moeder in hart en nieren. Heb mijn kinderen gedragen, gevoed, getroost. Op mijn rug, in mijn armen, dicht bij mijn hart. Dat maakt me geen perfecte ouder, maar wel een echte. Zoals zoveel moeders die ik ken.
In deze Thuismakers gaat het over veerkracht. Ik snap waarom we het erover hebben, maar wil ook delen hoe het voor mij voelt. Want in mijn ervaring gaat het vaak niet om veerkracht, maar om overleven. Je houdt je hoofd boven water, niet omdat je sterker wil worden, maar omdat je moet.
En juist daarom is het zo belangrijk dat we stilstaan bij de gevolgen van wat we doen. Want als overleven het uitgangspunt is, dan is er weinig ruimte voor herstel of groei. Dan maken de keuzes die professionals, instanties of de samenleving maken des te meer uit. Want die keuzes raken gezinnen diep. Ze bepalen hoe een kind zich voelt en hoe een ouder overeind blijft. En uiteindelijk wat dat betekent voor de toekomst. Want die kinderen groeien op. Ze worden vaders, moeders, artsen, hulpverleners. Hoe we nu met ze omgaan, vormt wie ze worden.
Laten we elkaar onderweg ondersteunen. Juist in die verbinding ontstaat ruimte voor veerkracht.
Waar een kind opgroeit is belangrijk, maar wie het van binnen is, wordt bepaald door zijn wortels. Die diepe band met ouders, broertjes, zusjes, die verdwijnt niet. Die is niet uit te wissen. Bloed is dikker dan water. Familie roept, hoe stil de stem ook lijkt. Ik zie dat bij mijn kinderen. Ze zoeken, voelen, herinneren. Ik zeg altijd: ‘De situatie bepaalt niet wie je bent.’ Ze mogen trots zijn op hun achtergrond, op alles wat ze van hier én van daar in zich meedragen. African Dutch, noem ik dat, met liefde. Dat is wat ik mijn kinderen meegeef. Met verhalen, met eten, met samenzijn: The simplicity of life.
Daarom geloof ik in de kracht van samenwerking: ouders, pleegouders, professionals. Geen strijd, maar echt naast elkaar staan. Want op een dag, als een kind ouder is, gaat het terug naar zijn wortels. En dan telt of we elkaar onderweg hebben gezien. En samen het fundament hebben
gebouwd.
Mijn wens? It takes a village to raise a child , omarm bij de opvoeding van kinderen de ouders én de pleegouders! Meer begrip en ruimte voor het perspectief van ouders. Want als jij je kind ineens kwijt bent, dan verandert je hele leven. De band die er is, verdient erkenning. Niet om het verleden mooier te maken, maar om de toekomst sterker te bouwen.
Laten we elkaar onderweg ondersteunen. Met openheid, met mildheid, met oog voor elkaar. Want juist in die verbinding ontstaat ruimte voor echte veerkracht. Niet de kracht van overleven, maar die van groeien: samen, stap voor stap. Samen praten, samen zorgen, samen herinneringen maken. Want uiteindelijk draait het daar om: verbinding.
