Tim en Tim werden eind 2023 pleegouders van Boaz (2). Ruim een jaar later volgde zijn broertje Bilal (1). Samen met moeder, het pleegzorgteam en het crisispleeggezin zorgen ze voor een veilig en liefdevol thuis voor de twee jongens. Stap voor stap, vaak letterlijk tijdens lange wandelingen werd hun gezinsplan steeds helderder.
Tim: ‘Toen Boaz net een paar maanden bij ons woonde, kwam het nieuws: zijn moeder was opnieuw zwanger. En eerlijk? We hadden het al besproken, al wandelend met de hond. Als er ooit een broertje of zusje komt, dan hoort die er ook bij. Punt. We spraken het hardop uit, voordat iemand ons iets vroeg. Voor de kinderen, maar ook voor hun moeder. Want we gunnen hen die bloedband. Opgroeien met je broer, in verbinding met waar je vandaan komt, dat is waardevol.
Stap voor stap
Bilal kwam bij ons wonen toen hij 8 maanden was. Hetzelfde crisispleeggezin als van Boaz ving hem op, wat vertrouwd voelde. We namen opnieuw allebei 3 maanden verlof om er volop voor beide jongens te zijn. We bouwden de overgang rustig op: eerst bij crisispleegmoeder thuis, later steeds vaker bij ons. We luisterden naar haar, naar Boaz, die zijn pleegouders nu moest delen, en naar elkaar. We bouwden samen aan vertrouwen, afstemming en de overgang. Moeder stond ervoor open. Zij nam de tijd, en wij ook. We betrekken haar binnen veilige grenzen, en laten merken: haar kinderen groeien op in een huis waar zij er óók mag zijn. We zeggen altijd: ‘Er is maar één mama, en dat ben jij.’ Dat menen we echt.
Onszelf opnieuw leren kennen
Bij Boaz was alles nog nieuw. Nu konden we terugvallen op wat we hadden opgebouwd. Wat werkte, deden we opnieuw. Wat niet werkte, lieten we los. Het mocht ook gewoon ‘goed genoeg’ zijn. We hebben onszelf opnieuw leren kennen. Twee kinderen in huis, allebei in de luiers, met eigen ritmes en karakter. Boaz is gevoelig, Bilal een smeerkees met nul angst. We zijn minder streng voor onszelf. We bewegen meer mee en zijn minder gericht op controle. Soms lachen we om de chaos. Soms ook niet. En dat is oké.
We doen dit samen
We staan er niet alleen voor: moeder, het crisispleeggezin, het pleegzorgteam, de voogd, iedereen denkt mee. En wij praten veel. Over grenzen, keuzes, twijfels. Wij zijn geen perfecte vaders, wel beschikbaar, betrokken en bewust. Als je dat maar volhoudt, ontstaat er iets stevigs. Iets veerkrachtigs. Een gezin. En als we dan door datzelfde bos wandelen waar we ooit droomden van een kindje, met twee jongetjes in de bolderkar en de hond ernaast, weten we: we zijn precies waar we willen zijn.
Vanwege privacy zijn de namen van de broertjes fictief.
