Salomé (49) is pleegmoeder van Dario (12) en Carolina (4,5) waar ze samen met haar partner Tobe (44) voor zorgt. De kinderen en hun pleegouders blijken een match made in heaven. Maar pleegouders zijn is soms ook moeilijk, zegt ze: ‘Het is niet altijd leuk dat je als pleegouder moet ‘vechten’ met allerlei partijen voor de rechten en belangen van je pleegkinderen.’
MOOI
‘Al bij de eerste ontmoeting hadden Tobe en ik het over kinderen. We bleken allebei te dromen van een groot gezin én we hadden allebei de wens om een kindje te adopteren. We hebben lang geprobeerd om biologische kinderen te krijgen. Dat is drie keer gelukt, maar helaas ging het steeds niet goed. Ondertussen meldden we ons aan voor adoptie. Via mijn werk kwam ik in aanraking met pleegzorg. We hebben het traject dat erbij hoort gevolgd. Al snel voerden we gesprekken over plaatsingen van verschillende pleegkinderen. Bij Dario klopte het. Hij kwam bij ons wonen als schattige peuter van 2,5 jaar. We waren zijn achtste gezin. Veel later kwam Carolina. Ik ben dankbaar dat deze kinderen er zijn. Ze passen zo goed bij ons en wij bij hen. We zijn een wereldmatch, het had niet beter gekund.
Hulp en steun
Het mooie aan pleegzorg is dat er altijd hulp en steun is als je een vraag hebt. In het begin liepen we met Dario tegen van alles aan. We hoefden onze pleegzorgwerker maar te bellen en er kwam hulp, informatie, een luisterend oor, gesprekken over trajecten die we in konden gaan met hem… Samen keken we wat goed voor Dario was. Bij Dario kost het contact met de biologische moeder veel energie. Het is fijn om Levvel dan als schakel te hebben bij moeilijke gesprekken. Ook zorgen we samen dat de bezoeken met zijn ouders harmonieus verlopen. Ik geniet heel erg van de kinderen. De mooiste momenten zijn thuis als we samen zijn. We houden er allemaal van om spelletjes te doen, te knutselen en een film te kijken op de bank. Heerlijk.
‘Het is fijn om Levvel als schakel te hebben bij moeilijke gesprekken’
We houden er ook van om op pad te gaan. We zijn dol op weekendjes weg, liefst samen met neefjes en nichtjes van ons. Lekker zwemmen, naar een pretpark of met laarzen aan het bos in. We kijken er ook altijd naar uit om hun ‘gezinsverjaardag’ te vieren, de dag dat ze bij ons zijn komen wonen. We zetten ze dan extra in het zonnetje. Dario wilde de laatste keer naar de Efteling, dat is helemaal zijn ding. Caroline koos voor Plopsaland in België. Dat is toch te leuk? Zonder haar was ik daar nooit geweest.
Rust in de tent
De moeder van Carolina heeft bewust voor pleegzorg gekozen. Haar familie laat vaak weten hoe dankbaar ze zijn dat Carolina bij ons mag zijn. Dat is bijzonder. De pleegzorgwerker zegt vaak dat het zelden zo gaat. Bij Dario ligt het anders. Met moeder gaat het contact slecht. We hebben jaren gevochten voor rust in de tent. Dario’s moeder is zwanger; hij krijgt binnenkort een halfbroertje. Voor Dario best lastig: mag dat kindje dan wel bij zijn moeder blijven wonen? Toch snapt hij het en pakt het goed op en gelukkig is het contact met zijn vader wel goed. We hebben veel geïnvesteerd in goed contact tussen Dario en zijn moeder en nu ze zwanger is, gaat het eindelijk beter. Hoe mooi zou het zijn als hij op termijn zelf op de fiets naar zijn moeder en broertje kan, als hij dat zelf wil.’
MOEILIJK
‘Er komt veel kijken bij pleegzorg. Als pleegouder plan je niet alleen de bezoeken met ouders, opa, oma’s en tantes. Ook heb je gesprekken met jeugdbescherming, pleegzorgmedewerkers en school. Bij onze pleegkinderen is het misschien ook wel extra ingewikkeld. Dario en Carolina zijn geen broer en zus en hebben dus allebei een eigen familie. Dario ziet zijn vader eens in de zes weken en zijn moeder eens in de zes weken. Bij Carolina is het eens in de vier weken. Het gaat niet alleen om het plannen van de afspraken, je moet ook zorgen dat iedereen zich eraan houdt en dat er begeleiding bij is vanuit Levvel voor de bezoeken bij Dario. Bij Carolina is het simpeler, daar hoeft geen professional bij te zijn. Ik schrijf iedere twee maanden een verslag voor allebei waarin ik noteer wat we hebben gedaan en hoe het met ze ging. Ik stuur dat op naar de ouders. Het is veel werk en in principe hoef ik het niet meer te doen, maar het is nu zo’n gewoonte dat ik ermee doorga. Hoe mooi is het als ik ze dit kan geven als ze achttien zijn?
Iets anders wat ik echt ingewikkeld vind zijn de rechtszaken voor Dario omdat zijn moeder het niet eens is met de plaatsing. Als ik iéts had willen missen, dan waren het de rechtszaken. En de keren dat moeder leugens over ons vertelt, aan haar advocaat of zelfs op socials. Er zijn bezoeken bij jeugdbescherming die uit de hand zijn gelopen. Dat gaat je allemaal niet in de koude kleren zitten.
‘Wat voor mij nooit went, is als de kinderen verdrietig zijn en ik niks voor ze kan doen’
Leven omgooien
In de eerste jaren was het pittig thuis omdat Dario uit een onrustige periode kwam. Hij had veel rust en hulp nodig, kon toen hij naar school ging niet overblijven of naar de bso… We moesten ons hele leven omgooien. Omdat Tobe en ik als zelfstandigen werken, waren we flexibel en kregen we het geregeld, maar makkelijk was het niet. In die tijd pakte ik wat meer op, nu heeft Tobe sinds een dik jaar een sabbatical. Zo houden we elkaar in balans.
Wat ik ook moeilijk vind is als de kinderen verdrietig zijn en ik niks voor ze kan doen. Bijvoorbeeld als Carolina naar school moet en ze me in de klas niet wil loslaten. Dan zet ze het op een krijsen, dat gaat door merg en been. Dat ik haar in een situatie moet brengen die even niet goed voelt en haar daar dan toch moet laten, doet me pijn. Ze moet er nu doorheen, dat weet ik, maar toch. Laatst was op de school van Dario het thema familie. Toen moest hij zo huilen in de klas. Dat is verdrietig. Ik vind het knap van hem dat hij het uit en kan zeggen dat hij het jammer vindt dat hij niet bij zijn ouders woont en tegelijkertijd aangeeft dat hij blij is bij ons te zijn.
Vader en moeder
Mensen zeggen soms dat het zo mooi is wat wij voor deze kinderen doen. Dat is fijn om te horen. Maar ze moeten niet vergeten dat deze twee kinderen ons ook zoveel geven, wij mogen de vader- en moederrol ervaren en invullen, de kinderen een basis geven. Dat is het mooiste wat er is.’
Alle namen zijn gefingeerd.
