Heleen (51) biedt sinds een paar jaar een noodbed aan. Ze woont samen en heeft twee dochters van 16 en 17 jaar. Momenteel werkt ze als zij-instromer pleegzorg.
‘Of er meteen drie konden komen? Natuurlijk kon dat voor onze eerste keer noodbedopvang! Dus regelden we een matras bij de buren en kropen mijn dochters samen in een bed. De volgende ochtend had ik als ontbijt voor de drie Turkse kinderen croissantjes en andere lekkere etenswaren gehaald. Zegt de jongste: ‘Wij eten thuis eigenlijk altijd gezond!’
Wij met z’n allen naar de Turkse winkel, waar zij aanwezen wat ze aten: tomaat, feta. Het grappige is dat we nog steeds de limonade drinken en de geroosterde paprika’s eten die we door hen leerden kennen. Elke keer zetten pleegkinderen hun beste beentje voor in de voor hen vreemde omgeving. Natuurlijk laat ook ik de beste kant van mezelf zien. We hebben een trampoline, een poes, mijn dochters laten het huis zien, spelen met ze. En toen het meisje van laatst vroeg of ze in bad mocht, kocht ik kleurige badspulletjes voor haar. Ze noemde mij ‘mammievoor-1-dag’. Schattig én hartverscheurend.
Ik vraag me wel eens af of we een te perfect plaatje schetsen. Maak ik het zo juist lastiger om te wennen op de volgende opvangplek? Soms loopt het trouwens wel eens in de soep. Zo was mijn man net thuis van een operatie aan zijn kuit, ging het twaalfjarige pleegmeisje er vandoor, boos na vervelend nieuws van thuis. Precies op het moment dat de hechtingen van mijn man opensprongen – overal bloed –, rende zij het huis uit. Ik haar achterna roepend met de eerste hulp aan de telefoon…
‘De vrouw in de politiecel bleek een snoezige jonge moeder’
Met je werk hoef je geen rekening te houden bij een noodbedplek, want het is altijd na werktijd. Alleen waarschuw ik vriendinnen in die weken dat ik eetafspraken misschien op het laatst afzeg. De periodes dat mijn dochters toetsweek hebben of tijdens vakanties laten we ons niet inroosteren. Noodbedopvang confronteert me soms met mijn eigen vooroordelen. Zo logeerde een pleegmeisje bij ons, omdat haar moeder vanwege diefstal een nacht in de cel zat. De volgende dag bracht ik het meisje, zoals afgesproken, langs bij het politiebureau. Maar de moeder reageerde niet op appjes, terwijl
ze wel op haar mobiel mocht. Ik had al een beeld gevormd van een verwaarlozende moeder, bleek het een snoezige jonge moeder en vlogen de twee elkaar daar in de armen.
Het is mooi om een kijkje te krijgen in andere levens en iets bij te dragen aan de wereld. Ik moest lachen om wat mijn dochter laatst zei: ‘Pleegzorg is eigenlijk het enige dat ons een beetje bijzonder maakt.’’
Heleen is nu zij-instromer pleegzorg. Lees haar verhaal.
